Van de late 17de tot de 19de eeuw was het Negerhollands de omgangstaal op de Deense Antillen, de huidige Amerikaanse Maagdeneilanden in de Caribische Zee. De kolonie was dan wel Deens, het waren vooral Zeeuwen en West-Vlamingen die op de eilanden katoen, voedsel en suiker lieten verbouwen door Afrikaanse slaven. Uit de interactie tussen die twee bevolkingsgroepen ontstond op de eilanden Sint-Jan, Sint-Kruis en Sint-Thomas een contacttaal die Negerhollands wordt genoemd. De West-Vlaamse/Zeeuwse invloed komt duidelijk naar voren in de woordenschat van de taal: disendag (‘dinsdag’), jender (‘jullie’), …. Een kleine driehonderd jaar lang was het Negerhollands een levende taal – hoewel enkel tussen 1750 en 1850 echt levendig –  , maar toen de Engelse creooltalen in de 19de eeuw aan belang wonnen, raakte de taal snel in onbruik. Sinds het overlijden van de laatste spreker, Alice Stevens, in 1987, is het Negerhollands officieel uitgestorven.

In de vroege 17de eeuw vestigden de Nederlanders twee kolonies in het huidige (Brits) Guyana: Berbice en Essequibo, gelegen aan de gelijknamige rivieren. Als resultaat van de communicatie op de plantages tussen Nederlanders, Afrikaanse slaven en inheemse indianen ontstonden de onderling onverstaanbare creooltalen Berbice-Nederlands (in Berbice) en Skepi-Nederlands (in Essequibo). Na 200 jaar vielen de Nederlandse kolonies opnieuw in Britse handen en verdwenen ook de op het Nederlands gebaseerde creooltalen. De Nederlandse invloed in het gebied zie je nog steeds in vele plaatsnamen zoals Uitvlugt, Groenveldt, Onderneeming, Stabroek, Goed Fortuin,…

Naast Zuid-Amerika trokken de Nederlanders ook naar Oost-Indië (het huidige Indonesië). Daar ontstonden twee pidgins die later uitgroeiden tot creooltalen: Javindo (Nederlands in Javaanse mond) en Petjok (Nederlands in Maleise mond). De Nederlandse inwijkelingen waren voornamelijk mannen en hielden er niet zelden een inheemse slavin, huisvrouw of echtgenote op na. Uit die relaties groeide het aantal Indo’s snel: kinderen met een inlandse moeder en een Nederlandse vader. Het zouden vooral die nakomelingen zijn uit gemengde relaties die het Petjok ontwikkelden. Prestige had de creooltaal echter nooit. Petjok werd beschouwd als minderwaardig – beschaafd Nederlands was de norm – en werd daarom vooral gesproken op straat, op de speelplaats, … Zo pikten ook Nederlandse kinderen een beetje Petjok op. Na de onafhankelijkheid van Indonesië brachten de Indo’s de taal mee naar Nederland, terwijl ze in Indonesië zelf uitstierf. Enkele leden van de  Indonesische gemeenschap in Nederland zouden nog Petjok spreken, al is er twijfel over de authenticiteit van hun creooltaal.

Papiaments (Papiamentu/Papiamento) is een op het Spaans en Portugees gebaseerde creooltaal, die zich op de ABC-eilanden (Aruba, Bonaire en Curaçao) ontwikkeld heeft als gevolg van contact en interactie tussen sprekers van verschillende Europese en Afrikaanse talen. Vaak gebeurde dat in omstandigheden van economische en maatschappelijke ongelijkheid zoals slavernij en slavenhandel.  Samen met de bovenwindse eilanden Saba, Sint-Eustatius en Sint-Maarten vormden de benedenwindse ABC-eilanden namelijk lange tijd de Nederlandse Antillen, het koloniale gebied van Nederland in de Caribische Golf. Vandaag zijn Aruba en Curaçao onafhankelijke landen, maar zijn ze nog steeds verbonden met Nederland in het Koninkrijk der Nederlanden. Het derde eiland, Bonaire, heeft de status van bijzondere gemeente van Nederland. In tegenstelling tot sommige andere creooltalen is het Papiaments erg vitaal. Op de benedenwindse eilanden was het al altijd de echte landstaal van alle etnische groepen en sociale klassen (naast het officiële Nederlands), maar sinds kort is de taal daar ook officieel erkend: Aruba (2004), Bonaire en Curaçao (2007). Er worden kranten uitgegeven in 

Sranantongo, Sranan, Surinaams of Taki-Taki is de op het Engels gebaseerde lingua franca van Suriname. De creooltaal is de moedertaal van ruim 100.000 sprekers in Suriname en wordt door de rest van 400.00 Surinamers gesproken als tweede (of derde) taal. Vóór de komst van de Nederlanders, was Suriname van 1651 tot 1667 een Engelse landbouwkolonie. In die korte tijd is een Engels pidgin ontstaan als contacttaal tussen de uit Afrika aangevoerde slaven en de Engelse plantagehouders en contractarbeiders. De taal, gebaseerd op de verschillende Afrikaanse talen van de slaven en de talen van de meesters (Portugees, Nederlands en vooral Engels), werd ook overgedragen op de Afrikaanse slaven uit de Nederlandse tijd en heeft zich verder ontwikkeld tot de creooltaal die vandaag Sranantongo wordt genoemd. Tot de afschaffing van de slavernij in 1863 mochten slaven gewoonlijk immers geen Nederlands leren of gebruiken. Vandaag is het Sranantongo voor de Surinaamse bevolking de taal van de informele contacten over de diverse etnische groepen heen. Het Nederlands blijft er wel de officiële taal en is dominant in domeinen zoals het onderwijs, het overheidswezen, de wetgeving, enz. In het Sranantongo zijn er wel cultuuruitingen zoals muziek, poëzie en proza.